Zotter G.Nuss.Tafel Mandel biała karmelowa z nugatem migdałowym i migdałami

Po bardzo przeciętnej G.Nuss.Tafel Haselnuss, postanowiłam nie sięgać po kolejne tabliczki w kulminacyjnych momentach naszego pobytu w Meksyku (zresztą, potem miało być już tylko wyżej, a smak czekolady na wysokościach powyżej 5000 m n.p.m. był dla mnie jeszcze wielką zagadką). Jako drugą z tej serii miałam wypróbować wariant Mandel, czyli czekoladę białą karmelową z nugatem migdałowym i całymi migdałami. W składzie widniały także wanilia, cynamon, cytryna i płatki róż, ale po doświadczeniach z Haselnuss nie spodziewałam się przyprawowych fajerwerków.

Dzień po zdobyciu Malinche, gdy Moises i mój Mąż kończyli jeszcze śniadanie w lokalnej knajpce, wyszłam na zewnątrz zrobić zdjęcia karmelowej tabliczce. Szczerze powiedziawszy, rozpakowując ją zupełnie zapomniałam, że mam mieć do czynienia z karmelowym tworem, który w wykonaniu Zottera tak bardzo pokochałam w Namaste India i Cherries and Almonds. Teraz zachwyciłam się niebanalnie pastelową barwą tafli upstrzoną drobinkami przypraw. Całych migdałów jak na mój gust było oczywiście zbyt mało, ale sprawiały wrażenie imponujących. Po przełamaniu czekolady dostrzegamy, że jej wnętrze ma identyczną barwę co część zewnętrzna. Sugeruje to, iż migdałowy nugat został wtopiony bezpośrednio w karmelową masę.

Zaraz po śniadaniu zasiedliśmy w trójkę do typowo meksykańskiej kawy - cafe de olla. Przyrządza się ją z ręcznie miażdżonych ziaren kawy (najlepiej za pomocą metate), a podaje się w niezbyt dużych tradycyjnych filiżankach, z dodatkiem cynamonu oraz cukru piloncillo. Piloncillo to surowy cukier trzcinowy, popularny w krajach Ameryki Łacińskiej, częstokroć formowany w różnego kształtu bryły. Naprawdę nie cierpię kawy słodzonej białym cukrem, ale piloncillo w kawie zupełnie mi nie przeszkadzał, a wręcz przeciwnie. Ma o wiele bogatszy smak, pełen karmelowo-melasowych nut, z wyraźną palonością i dzikością.

Towarzyszem do cafe de olla stała się Zotter G.Nuss.Tafel Mandel, co okazało się strzałem w dziesiątkę! Kawa i czekolada niesamowicie do siebie pasowały, uzupełniając się wzajemnie. Obie pachniały obezwładniająco, przeplatając pomiędzy sobą podobne nuty. Cóż tak niezwykłego znalazłam w tej karmelowej tabliczce?

Choć ilość całych migdałów zatopionych w tabliczce nie była oszałamiająca, to użyto naprawdę rewelacyjnych egzemplarzy. Migdały okazały się być wyjątkowo duże, w smaku idealne. Delikatnie podprażone i muśnięte solą, uwydatniały swe walory z niecodziennym nasileniem. Ponadto, umieszczone one zostały w czekoladzie, która o dziwo, pomimo braku miazgi kakaowej charakteryzowała się większą głębią niż ciemna w wersji Haselnuss.

Wysokiej jakości tłuszcz kakaowy znajduje się na początku składu i sprawia, że produkt świetnie i aksamitnie rozpuszcza się w ustach, nie zalewając nas przy tym przesadną słodyczą. Słodycz obecna tutaj jest wyjątkowa - pełna autentycznej karmelowości, mającej w sobie coś dzikiego. To dzika paloność trzcinowego cukru, której nie mogłaby się powstydzić nawet ciemna czekolada. Głęboki mleczny posmak okraszony mocną nutą migdałowej masy budzi skojarzenia z krówkami, ale jakimiś zupełnie odrealnionymi - ekskluzywnymi, dopieszczonymi do granic możliwości, balansującymi na granicy wytrawności.

Urok tej czekolady został podkreślony przez bardzo przemyślany dobór przypraw. Wanilia, sól, cynamon, cytryny, płatki róż. Niby nic, rzecz typowa dla Zottera - ale tutaj tabliczka była aż pstrokata od przypraw. Wanilia i cynamon były bardzo wyraziste, podkręcały paloność i migdałowość czekolady jeszcze mocniej. Sprawiały, że wydawała się ona kompozycją wręcz egzotyczną. Chyba teraz zdajecie sobie sprawę, jak rewelacyjnie musiała smakować z cafe de olla? Duet tej kawy i G.Nuss.Tafel był jedną z najlepszych fuzji smakowych jaką zaznałam w Meksyku (oczywiście gdy rozpatrujemy jedzone tam słodycze). To było zachwycające! Polujcie na G.Nuss.Tafel Mandel w biokredens.pl, naprawdę warto...

Kontynuując relację z poprzedniego wpisu - z miasta Amecameca De Juaraz udaliśmy się na Przełęcz Corteza. To ponoć właśnie w tym miejscu wyprawa konkwistadora Hernana Corteza przeprawiała się przez góry po uskutecznieniu straszliwej masakry w mieście Cholula. Przełęcz ta rozdziela dwa pięciotysięczniki - Popocatépetl 5452 m n.p.m. ("dymiącą górę") i Iztaccihuatl 5230 m n.p.m. ("białą kobietę"). W istocie, Izta widziana z daleka przypomina spoczywającą na plecach sylwetkę kobiety. Poszczególne jej szczyty nazywają się nawet odpowiednio: Kolana, Brzuch, Piersi i Głowa. Wyróżniamy również Włosy, Stopy, Ucho, Szyję.

Istnieje wiele azteckich legend o obu szczytach. Według nich, Popo i Izta byli kiedyś ludźmi. Najsłynniejsza legenda opowiada o ich tragicznej miłości. Popo to wojownik, a fałszywa informacja o jego śmierci podczas jednej z bitew doprowadza jego ukochaną i wierną księżniczkę Iztę do śmiertelnej rozpaczy. Gdy w końcu Popo wraca cały i zdrowy z wygranej bitwy, nie może uwierzyć w to, co się stało. Zabiera ciało Izty w góry, gdzie kładzie ją na ukwieconym ołtarzu. Klęczy przy niej i czuwa, pogrążając się w żalu. Bogowie zamieniają ich ciała w wielkie wulkany, by Popo już zawsze mógł trwać przy swojej ukochanej. Popo nigdy nie pogodził się z okrutnym losem i rozgniewany wypuszcza z siebie kłęby dymu, popiołu i lawy.

O ile ostatnia erupcja Iztaccihuatl miała miejsce ponad 10 000 lat temu, tak Popocatepetl na przestrzeni ostatnich wieków zasypiał i budził się naprzemiennie. Do 1994 roku wyprawy na Popocatepetl były bardzo popularne - w końcu to drugi najwyższy szczyt Meksyku. Kilka kilometrów od przełęczy Corteza znajdowało się bardzo przytulne schronisko Tlamacas, stanowiące bazę wypadową na szczyt. Nasz przewodnik Moises był tam nieraz, pokazywał nam przez lornetkę prowadzące tam niegdyś drogi. Opowiadał o uroczym jeziorku znajdującym się na dnie monumentalnego krateru. W 1994 roku Popo obudził się. Do dziś wejście na jego szczyt jest surowo zabronione i śmiertelnie niebezpieczne. W dawnym kraterze powstał nowy stożek, lodowce pokrywające Popo całkowicie stopniały, a okoliczna roślinność została zniszczona. Na początku XXI wieku Popo nieźle dawał popalić mieszkańcom położonych niedaleko miejscowości, które trzeba było ewakuować. Możliwość obserwacji czynnego wulkanu była dla mnie niesamowitym doświadczeniem. Wiem jednak, że jeśli Popo znów zaśnie za mojego życia, powrócę do Meksyku żeby go zdobyć. Koniecznie!

Na przełęczy Corteza zarejestrowaliśmy się w biurze Parku Narodowego, by ruszyć piaszczystą drogą autem w stronę schroniska Altzomoni będącego bazą wypadową na Iztaccihuatl. Byliśmy tam pierwszymi gośćmi tego popołudnia, więc rozkoszowaliśmy się spokojem i boskimi widokami na oba wulkany. Jakiś czas po nas do Altzomoni przybył niemiecki rowerzysta, który jak się okazało - od 8 miesięcy jest w trasie. Podróż rozpoczął od Alaski i ma zamiar skończyć ją w Panamie.

Zaszyliśmy się w ciepłych śpiworach już po godzinie osiemnastej. Czekała nas pobudka tuż po północy, a następnie dzień z ogromnym wyzwaniem. Ciężko się spało w Altzomoni, nie tylko dlatego, że z godziny na godzinę przybywało hałasujących turystów, którzy wcale nie mieli zamiaru kłaść się spać tak wcześnie jak my. Główną przyczyną kiepskiego snu było moje podekscytowanie, ciekawość i niecierpliwość. W końcu już za parę godzin miałam zaatakować pierwszy pięciotysięcznik w życiu...

Skład: tłuszcz kakaowy, migdały 25%, surowy cukier trzcinowy, pełne mleko w proszku, słodka serwatka w proszku, syrop glukozowo-fruktozowy, odtłuszczone mleko w proszku, pełny cukier trzcinowy, lecytyna sojowa, wanilia, sól, cynamon, płatki róż, proszek cytrynowy (cytryny, skrobia kukurydziana).

Masa netto: 65 g.

Wartość energetyczna w 100 g: 599 kcal.

BTW: 10/46/35