Dolfin Noir Orange ciemna z pomarańczą, Noir Lavande ciemna z lawendą i Noir Anis ciemna z anyżem

Po niezbyt udanych neapolitankach Dolfin 70% i 88%, czas na ciemne wersje o nieco niższym poziomie kakao (60%), ale za to nieskażone obecnością odtłuszczonego kakao w proszku. Widocznie belgijska firma nie jest w stanie zainwestować w miazgę i tłuszcz kakaowy w takim stopniu, by bez udziału kakaowego odpadu móc stworzyć czekoladę powyżej 60% kakao. Wszystkie maleństwa otrzymałam dzięki uprzejmości Olgi z livingonmyown.pl (swoje wrażenia opisała tu).
 
Dodatki użyte w dziś opisywanym trio są dla mnie pewną zagadką. Słowa "pomarańcza", "lawenda" i "anyż" umieszczone w składzie nie wiele mi tłumaczą. Taka ogólnikowość jest wręcz podejrzana. Czy pod wyrazem "pomarańcza" kryją się 100% cząstki suszu i skórki, czy też olejek pomarańczowy? A może jeszcze inne cuda? W przypadku lawendy i anyżu mamy ten sam problem - olejki, ziarna anyżu / susz z lawendy? Tego się nie dowiemy (muszę nadmienić, iż zarówno na opakowaniach pojedynczych neapolitanek, jak i na opakowaniu zbiorczym nie ma wyszczególnionego składu poszczególnych smaków. Odnalazłam go w sklepie internetowym Dolfin).

Zacznijmy od wariantu Noir Orange. W zapachu pomarańcza odznacza się w sposób nienarzucający się, tak samo jest w smaku - nie jest ona nachalna, lecz łagodna. Trudno mi ją sklasyfikować, ponieważ jest nieco przytłumiona. Nie była to ani soczysta pomarańcza, ani też typowa skórka pomarańczowa. Najbliższe realiom skojarzenie jakie mi przychodzi do głowy to płyn do mycia rąk z olejkiem pomarańczowym - nie martwcie się, nie był to totalnie sztuczny akcent. W Noir Orange zaciekawił mnie dziwny miętowy posmak, który być może wynika ze specyfiki samej czekolady. Wszak czyste ciemne Dolfiny przypominały mi coś perfumowanego.

 Źródło: http://livingonmyown.pl/2016/02/12/dolfin-miniaturki-noir-lavande-noir-orange-noir-anis-noir-70-noir-88/

Noir Lavande cechuje bardzo kwiatowy, dusznawy zapach. W połączeniu ze specyficzną czekoladą daje to iluzję perfum starszej kobiety, co jest potęgowane przez fakt, iż generalnie produkt sprawiał wrażenie podstarzałego. Lawendę wyraziście wyczuwa się już od pierwszego kęsa, lecz jest ona mniej autentyczna i przyjemna niż w bardzo intensywnej Zotter Toasted Nuts + Lavender. Całość przypomina suszone kwiaty lawendy obtoczone w sproszkowanym zwietrzałym kakao.
 

Noir Anise pachnie podobnie jak Noir 70%, zaś podczas konsumpcji wydaje się być szczególnie chrupka. Sprawia również wrażenie plastikowości. O dziwo, anyżowość tej czekolady wypadła całkiem przyjemnie, w sposób zrównoważony. Pomimo tego, iż lubię anyż, obawiałam się jak Dolfin poradzi sobie z tym dodatkiem. Anyż nie przeszkadza jednak w ogóle w obcowaniu z czekoladą, a może nawet ją ulepsza, gdyż czekolada sama w sobie nie jest najwyższych lotów. Niech najlepszą rekomendacją dla tej Noir Anise będzie fakt, iż dla mojego Męża była najciekawsza i najsmaczniejsza z całej trójki - a nie jest on fanem anyżu.

Wszystkie neapolitanki łamały się z chrzęstem i wyglądały na stare. Nie chciały rozpuszczać się w buzi, jakby cały tłuszcz kakaowy wydzielił się na zewnątrz. Sama  słodkawo-nijaka czekolada była w nich jednakowa - nie odrzucała od siebie, aczkolwiek nie mam ochoty próbować jej solo. Dodatki mimo wszystko czyniły ją lepszą. Choć Olga pisała u siebie o wyczuwalnych drobinkach zastosowanych dodatków, ja miałam wrażenie, że zostały one niemal w 100% wprasowane w czekoladową masę. Być może te neapolitanki były dla mnie już na tyle suche, że jakiekolwiek paprochy pozostające na języku nie robiły mi już różnicy. Wkrótce przekonacie się, jak Dolfinowi udały się warianty mleczne.

Nasza chatka w Malinche Hut. Tak degustowaliśmy Dolfin 70% i 88%.

 Najedzeni i wykąpani po zdobyciu wulkanu Malinche, spacerujemy po terenie Malinche Hut wraz z towarzyszącą nam watahą psiaków.
 

Pyszności, które widzicie na zdjęciu powyżej, to nasze leniwe śniadanko przy Malinche Hut zjedzone w tamtejszym barze, dzień po zdobyciu Malinche. Za taką sycącą porcję w przeliczeniu na naszą walutę trzeba było zapłacić jedyne 5 zł! To najlepszy przykład na to, jak tanie potrafi być jedzenie w Meksyku. A jakie pyszne... Przyznam, że z dnia na dzień coraz bardziej przyzwyczajałam się do pikantnych sosów i używałam ich coraz więcej (o wiele więcej od mojego Męża). Jak widzicie, sosy podawane są niemal zawsze osobno i można ich użyć wedle uznania.

Po kawie wsiedliśmy do samochodu Moisesa i udaliśmy się do miasta Amecameca De Juarez, z którego to rozpościera się cudowny widok na najpiękniejsza górską parę świata - Iztaccihuatl i Popocatepetl. Świetnym punktem widokowym na dwoje wulkanicznych kochanków są okolice sanktuarium Señor del Sacromonte. Niestety nie mam dobrych zdjęć stamtąd, bowiem powietrze tego dnia nie było zbyt przejrzyste (na powyższym zdjęciu w tle dostrzeżecie Iztaccihuatl).

W Amecameca natrafiliśmy na dzień targowy, przez co spacer po mieście bardzo szybko mnie zmęczył. Wprawdzie obejrzeć mogliśmy mnóstwo lokalnych wyrobów rzemieślniczych oraz kulinarnych, ale tłum i hałas zdecydowanie zbyt mocno mnie obciążały po opuszczeniu zacisznego Malinche Hut. Moją uwagę szczególnie przyciągały stoiska obładowane słodyczami niespotykanymi w Polsce. Bazowały one przede wszystkim na tropikalnych owocach, orzechach arachidowych, kokosie i amarantusie. Zakupiłam tam parę słodyczy, chcąc przetestować je na górskim szlaku. 

Urzekła mnie ich naturalność. Nawet wielki baton arachidowy oblany mlecznym a'la krówkowym kremem nie był przesadnie słodki, a orzechy w nim zawarte nie zostały w ogóle podprażone. Fani amarantusa byliby zachwyceni, bowiem w Amecameca na każdym kroku można było zakupić amarantusowe wafle. W cukierni w Coyoacan zakupiliśmy zaś amarantusową słodką bułeczkę (zdjęcie poniżej). Najbardziej zainteresowały mnie po prostu nasiona chia, gdyż ich 250-gramowy woreczek można było zakupić za 1/3 ceny w Polsce.

 

 Opuszczając tętniące życiem Amecameca udaliśmy się w kierunku przełęczy Corteza leżącej pomiędzy Iztą i Popo. Po drodze zatrzymaliśmy się na posiłek u tutejszych kobiet, które cały dzień stoją przy drodze i klepią placki tlacoyo z niebieskiej kukurydzy i gotowanego bobu. Wbrew pozorom, pomimo bardzo licznych punktów z ulicznym jedzeniem, każdy z nich ma spore wzięcie i oferuje zawsze nieco odmienne produkty. Chyba nigdy nie zapomnę wyjątkowego smaku tlacoyo, tak prostej tradycyjnej potrawy. Szczególnie zasmakowały mi z dodatkiem nopales, czyli młodych liści opuncji. Jedząc je, czułam już wielke podekscytowanie tym, co miało wkrótce nastąpić...

Noir Orange.

Skład: miazga kakaowa, cukier, tłuszcz kakaowy, pomarańcze, wanilia, lecytyna sojowa.

Masa kakaowa min. 60%.

Masa netto: 4,5 g.

Noir Lavande.

Skład: miazga kakaowa, cukier, tłuszcz kakaowy, lawenda, wanilia, lecytyna sojowa

Masa kakaowa min. 60%.

Masa netto: 4,5 g.

Anise.

Skład: miazga kakaowa, cukier, tłuszcz kakaowy, anyż, wanilia, lecytyna sojowa

Masa kakaowa min. 60%.

Masa netto: 4,5 g.