Ritter Sport Eiscafe mleczna z nadzieniem kawowo-waniliowym

 Zgodnie z obietnicą rozpoczynam prezentację letnich limitek od Ritter Sport. Po ostatnich przykrych doświadczeniach z tą popularną marką (Honig-Salz Mandel, Haselnuss-Cookies, Kaffee + Nuss) poważnie zastanawiałam się, czy w ogóle sięgać po najnowszą serię. Jednakże w zeszłym roku nie udało mi się zakupić wariantu Eiscafe, który bardzo mnie ciekawił. Pojawił się on również w tym roku i tym razem mimo wszystko nie chciałam go przegapić (choć obawy po paskudnej Kaffee + Nuss miałam wielkie). Pozostałe propozycje smakowe czyli Erdbeer Minze oraz Buttermilch Zitrone mogły być albo smaczne, albo tragiczne - zdecydowałam się podjąć ryzyko i zakupiłam całą trójkę w niemieckim markecie Edeka.

Letnie trio poleciało z nami do Armenii i podczas podróży samolotem nieco się zmęczyło. Zresztą, jeszcze w domu, sprawdzając stan czekolad w Magicznej Szufladzie w czasie upałów widziałam, że jedynie Ritter Sporty znoszą je niezbyt dobrze. Wysoka zawartość tłuszczu palmowego jako bazy nadzienia robiła swoje... Najciężej podróż zniosła Eiscafe, toteż po nią sięgnęliśmy na górskim szlaku w pierwszej kolejności. Wygięła się tak, iż obawiałam się widoku prawdziwej tragedii po otwarciu opakowania. Na szczęście nie było tak źle - warstwa czekolady nie wymieszała się z nadzieniem zastygając następnie w jedną masę - i mogę Wam nawet zaprezentować zdjęcia produktu. Zdjęcia robione z dna krateru góry Aragac.

Eiscafe była częścią naszego paliwa energetycznego podczas 10 godzinnej wyprawy na Aragac - najwyższy szczyt Armenii, o którym wspominałam już w poprzednim wpisie. Nim jednak zdam relację z samej wędrówki, skupmy się na czekoladzie. Po jej otwarciu i przełamaniu ujrzałam jasnobrązowe zbite nadzienie, w istocie przypominające barwą kawę z mlekiem. Poczułam zapach niestety nadal słabej jakości mlecznej czekolady, ale towarzyszył mu aromat kawy z dużą ilością mleka, okraszony nutą wanilii. W końcowym efekcie, zapachowo Eiscafe rzeczywiście kojarzy się z mrożoną kawą - z chlustami niezbyt górnolotnych syropów: czekoladowego oraz waniliowego.

 Mój Ukochany po pierwszym kęsie zwrócił się do mnie z pytaniem: "Ej, co to w ogóle jest?" i wcale nie było ono zadane w pejoratywnym tonie. Osobiście, ja przed pierwszą kostką skierowaną do ust wzięłam głęboki oddech, bowiem spodziewałam się cukrowo-margarynowej masakry. Oboje zostaliśmy pozytywnie zaskoczeni. Oczywiście nie było to szaleństwo dla kubków smakowych, ale bez problemu dało się zjeść kilka kostek - bez chęci wyszorowania zębów po.

Otoczka z mlecznej czekolady nie jest wybitna. Kakao wyczuwalne jest na słabym poziomie, bardzo wysoko trzyma się za to cukrowo-mleczna słodycz - na szczęście Ritter na tyle odnalazł umiar, że nie prowadzi to do całkowitego obrzydzenia. Nie łudzę się, że Ritter poprawi jakość swojej mlecznej czekolady, więc wielkich rozważań w tej kwestii prowadzić nie będę. Było znośnie w porównaniu do moich ostatnich doświadczeniach z tą marką.

Nadzienie okazuje się być znacznie zbite, nieco proszkowe (choć nie jest suche) - co w tym wypadku stanowi plus. Obawiałam się mazistego, margarynowego pseudokremu. Smak okazał się być w miarę zgodny z zapachem. Przyrównać ją można do mrożonej caffe latte, robionej w niezbyt wykwitnej kawiarni - ale jednak nadal dość dobrze sprawdzającej się jako słodki napój w upały. Wprawdzie nie gustuję w tego typu kawach i pijam je bardzo rzadko, ale czasem nachodzi mnie ochota na mleczny wynalazek. Ten zaklęty w tabliczkę czekolady okazał się być połączony z waniliowym syropem. Tak, waniliowy smak przebłyskuje gdzieś pomiędzy wierszami. Nie jest to wyrazista i mocno przyprawowa wanilia, bardziej dominuje jej słodka nuta tak dobrze znana z etylowanilinowych serków. Na szczęście nie została ona nadwyrężona i nie czyni nadzienia totalnie sztucznym ulepkiem.

Kamień spadł mi z serca, nie było tak źle! Moja ciekawość dotycząca dwóch pozostałych czekolad z letniej serii jeszcze bardziej się podkręciła. Miałam nadzieję, że okażą się równie nieinwazyjnymi dosładzaczami co Eiscafe. Eiscafe spełniło wszak swoją docukrzającą rolę idealnie - nasz cel Aragac został tego dnia zdobyty!

O szóstej rano wyruszyliśmy ze schroniska nad jeziorem Kari, podążając za naszym przewodnikiem. Zdjęcie poniżej zostało wykonane dzień wcześniej, kiedy to po przyjeździe nad Kari spędzaliśmy wieczór popijając Kilikię i spacerując wokół jeziora. Od samego początku naszego pobytu w Armenii urzekły mnie przeogromne górzyste przestrzenie zajmujące cały teren kraju. Podchodząc pod pierwsze siodło Aragacu, leżące pomiędzy południowym a zachodnim szczytem, nieustannie oglądaliśmy się na coraz bardziej otwierającą się za nami przestrzeń - z każdym krokiem wyżej było widać coraz więcej...

Aragac to góra pochodzenia wulkanicznego - jej cztery szczyty (wschodni, zachodni, południowy i północny) okalają duży krater będący wspomnieniem po dawnej aktywności. Przez to Aragac wygląda trochę niczym dziurawy ząb przed założeniem plomby. Naszym celem był najwyższy szczyt północny o wysokości 4090 m n.p.m. Aby go zdobyć, po osiągnięciu wspomnianego w poprzednim akapicie siodła - musieliśmy zejść na dno krateru, a następnie podejść na siodło leżące pomiędzy północnym a wschodnim szczytem. Wędrówka pomiędzy oboma siodłami była naprawdę niełatwa. Wszystko przez zsuwający się zewsząd miałki, powulkaniczny piach i niestabilne lekkie kamienie. Starte podeszwy moich nieco zużytych już butów częstokroć nie dawały rady, przez co kilkukrotnie zaliczyłam glebę. Sprawiało to, że mój respekt do góry jeszcze bardziej wrastał, a przecież najtrudniejsze było jeszcze przede mną...

Powyżej widok z "pierwszego" siodła na północny szczyt Aragacu.

 Za mną widoczny jest wschodni szczyt Aragacu 3916 m n.p.m.

Podchodząc już na północny szczyt podziwiamy wnętrze krateru oraz szczyt południowy. Powiększając zdjęcie w lewym górnym rogu możecie dostrzec boski Ararat.

 Po dotarciu na idealne do odpoczynku kamieniste i bezpieczne miejsce na, jak mogłoby się wydawać, północnym szczycie - wiedzieliśmy, że prawdziwy atak na szczyt dopiero przed nami. Krzyż umieszczony na samym wierzchołku góry znajdował się jeszcze ok. 100 metrów przed nami. Ponoć niektórzy przewodnicy przedstawiają turystom prawdziwy szczyt jako nierealny do zdobycia. Prawda jest taka, że niebezpiecznie jest się na niego wybierać w większej grupie, bowiem końcowy etap drogi na właściwy szczyt prowadzi wąską granią, zgubną dla zuchwalców i osób z lękiem przestrzeni. Nasz przewodnik zadbał o bezpieczeństwo chuchając na zimne, zaopatrując nas w linę i uprzęże. To był mój debiut z tym tałatajstwem na sobie i nim postawiłam pierwszy krok pomiędzy skałami wąskiej grani nieźle trzęsłam portkami ze strachu. Po zdobyciu szczytu, przed powrotem na "fałszywy szczyt" czułam już pełnię relaksu i satysfakcji wiedząc przy tym, że ów etap pokonałabym również bez zabezpieczeń, choć o wiele wolniej. Tak naprawdę, o wiele więcej problemów tego dnia sprawiał mi sypki piach, a nie skały i przestrzeń.

Po triumfie, schodząc znów do krateru, posililiśmy się nad potokiem kończąc również naszego Ritterka Eiscafe. Przewodnik zadecydował, że wrócimy do schroniska inną drogą, a mianowicie omijając szczyt południowy od strony przeciwnej do zaśnieżonego siodła (warto wspomnieć, że w armeńskich górach nie ma żadnych wytyczonych szlaków, więc przewodnik był dla nas niczym kompas i mapa). To był bardzo dobry wybór. Wprawdzie podejście na grzbiet południowy było od tamtej strony naprawdę strome, ale miałkiego piachu było już mniej przez co czułam większą pewność pod stopami. Gdy po drugiej stronie grzbietu znów otwarły się przed nami kolejne przestrzenie, skierowaliśmy się na grań ciągnącą się od szczytu południowego aż za jezioro Kari. Rewelacyjnie się tamtędy szło. Ponadto, była to droga krótsza od tej prowadzącej przez siodło, przez co zdążyliśmy zejść do dołu nim dogoniła nas gradowa burza. Pod koniec wędrówki pojawiła się na horyzoncie nie stąd ni zowąd i goniła nas w zastraszającym tempie, koniec końców nie wyczyniając nam większych szkód. Nie zazdroszczę polskiej grupie turystów, których spotkaliśmy schodząc do krateru po zdobyciu szczytu. Oni szli w drugą stronę... Zdecydowanie za późno wyszli w góry jak na taką wyprawę, przez co niechybnie grad złapał ich wysoko w górach...

W schronisku byliśmy po godzinie szesnastej. Wraz z przewodnikiem opędzlowaliśmy pysznego arbuza, po czym udaliśmy się na trzygodzinną drzemkę celem ochłonięcia z olbrzymiej ilości wrażeń. Wstaliśmy na kolację, a przy niej niekończące się rozmowy: w miksie języków angielskiego, polskiego, ormiańskiego i rosyjskiego. A wiatr tak cudnie szumiał wzbijając fale na jeziorze...

Skład: cukier, tłuszcz palmowy, laktoza, tłuszcz kakaowy, miazga kakaowa, odtłuszczone mleko w proszku, pełne mleko w proszku, śmietanka w proszku, tłuszcz mleczny, lecytyna sojowa, kawa w proszku 0,4%, naturalny aromat wanilii burbońskiej, ekstrakt z wanilii, naturalne aromaty.

Masa netto: 100 g.

Wartość energetyczna w 100 g: 585 kcal.

BTW: 5,4/39/51