Maurinus Alpenrahm-Nuss mleczna z orzechami laskowymi

Pojawienie się na moim blogu tabliczek Maurinus, które są wyrobem dość pospolitym (wprawdzie nie na naszym, lecz na niemieckim rynku) - może być dla Was zaskoczeniem. Dwie czekolady Maurinus w bardzo klasycznych smakach otrzymałam pewnego razu w prezencie (czy raczej zostały mi one siłą wepchnięte do torebki). Dotąd z tą marką miałam bezpośrednio do czynienia jedynie raz - gdy za czasów studiów na jakimś terenowym wyjeździe zostałam poczęstowana kawałkiem pełnej mlecznej czekolady z tej firmy. Od tamtego czasu, czekolady Maurinus zmieniły znacząco nie tylko szatę graficzną opakowań, ale także wprowadziły korektę w składzie (polirycynooleinianowi poliglicerolu powiedziano stanowcze do widzenia).

Szukając w sieci informacji na temat tabliczek tej marki, spotkałam się z bardzo pochlebnymi opiniami konsumentów z Polski. Wiecie, chodzi o niedościgniony ideał "prawdziwej, niemieckiej czekolady". Niemiecka jakość nie do podrobienia, czekolady przywożone na tony zza granicy, celebrowanie zachodniej egzotyki w przerwie od prania ciuchów w niemieckim proszku. Z jednej strony bawi mnie aż taki entuzjazm, a z drugiej - sama przekonałam się, że niemieckie Milki jestem w stanie zjeść bez ogromnego cierpienia, jakie towarzyszy mi przy konsumpcji Milki wyprodukowanej w Polsce. Wiedziałam, że moje tabliczki Maurinus warto będzie zabrać w góry - co też uczyniłam.

W poprzedniej notce obiecałam kontynuację opisu naszej wyprawy z dnia 5 czerwca br. Po ponownym znalezieniu się na Przełęczy Brona, ruszyliśmy w stronę Małej Babiej Góry. Podchodząc na jej szczyt poczułam nagły odpływ sił witalnych. We wcześniejszych godzinach wędrowania wręcz kipiałam energią, aż tu nagle zaczęły boleć mnie głowa i brzuch (dobrze, że nogi nie narzekały i można było zasuwać dalej ;)). Wszystko okazało się jasne - w ferworze walki zapomniałam o czapce z daszkiem i palące słońce nieco dało mi w czajnik. Mój Ukochany z racji łysiny czapkę miał od samego początku (spieczona skóra na łepetynie to jedna z najgorszych rzeczy na świecie), natomiast moja czupryna już niemal żarzyła się żywym ogniem. Na Małej Babiej czapkę założyłam, w dalszej drodze specjalnie zwracałam uwagę na odpowiednie nawodnienie - ale apetyt odszedł w siną dal. Już myślałam, że nie spełnimy naszego czekoladowego planu na ten dzień...

Droga z Małej Babiej Góry na Mędralową to prawdziwa oaza spokoju po tłumach sunących na Diablak. W okolicach Jałowcowego Garbu wkroczyliśmy już praktycznie na dobre w strefę cienia, co było dla mnie olbrzymią ulgą. Po zdobyciu Mędralowej i zajrzeniu na Halę Mędralową, ucięłam sobie maleńką drzemkę - po której oczywiście przyszły zimne dreszcze i ubrałam na siebie wszystkie ciuchy, jakie ze sobą zabrałam. Z Mędralowej ruszyliśmy na Kolisty Groń. Przepiękna Hala Kamińskiego ogrzała mnie przyjemnym słońcem, przez co znów mogłam powrócić do negliżu. Widok na pominiętą przez nas z konieczności Czerniawę Suchą wzbudził we mnie kolejne pokłady wiecznego nienasycenia zdobywaniem gór. Rozgałęziający się na Hali szlak, prowadzący przez Czerniawę na Przełęcz Hucisko - kusił mnie swoją zielenią i spokojem. Nie mówiąc już o tym, że z Huciska mogłabym ruszyć na Pasmo Pewelskie, na które też mam chętkę. Tak tak, to jest materiał na jakąś kolejną wyprawę... Ale jak tutaj zejść góry świata, skoro ekscytuję się nawet tak maleńkimi pasemkami? 

Przez lasy otaczające Kolisty Groń zeszliśmy już dość blisko Zawoi, ale wtem nagle mój udar słoneczny odszedł w siną dal i chęć docukrzenia organizmu uderzyła ze zdwojoną siłą. Rozpostarła się przed nami polana ze starą bacówką, z ładnym widokiem na Babią Górę - na której przecież jeszcze parę godzin temu byliśmy. Usiedliśmy na trawie w cieniu drzewa. Z dna plecaka wyjęłam trzymaną na czarną godzinę tabliczkę Maurinus. Ukryta pod warstwą ubrań praktycznie wcale się nie roztopiła, co widać na dołączonych zdjęciach - a w taki upał czekolada w formie stałej to prawdziwy dar od niebios.

Pośród tego zielonego spokoju, chyląc się już ku końcowi wędrówki tego dnia, zapragnęliśmy prostej i smacznej czekolady. Otwierając przyjemne w dotyku, matowe plastikowe opakowanie, poczułam miły słodki zapach. Jestem w stanie wyobrazić sobie, że to jest to, co ludzie nazywają dobrą niemiecką czekoladą. Świeża gęsta mleczność, słodki kakaowy napój - przez te beztroskie aromaty przebija się wyraźna nuta orzechów laskowych. Niemalże idealny dopalacz na górską wyprawę.

Tabliczkę podzielono na drobne kostki, a orzechy laskowe w niej zatopione zostały dość znacznie pokruszone. Nie przypominają jednak pyłku, ani nie są na tyle malutkie, by nie dało ich się jeszcze swobodnie poprzegryzać. Zdecydowanie wolę w górach czekolady z całymi orzechami, ale tutaj obfitość mimo wszystko dość grubej orzechowej kruszonki również była satysfakcjonująca.

Mleczna czekolada miło rozpuszczała się w ustach, rozpościerając w nich znaczną słodycz, ale nie okupioną nieprzyjemnymi, ordynarnymi doznaniami. Całość była delikatnie mleczna, świeża, dobra jakościowo. Kakao wprawdzie wyczuwalne było na takim poziomie, jak w wyżej wspomnianym napoju instant - ale w takich warunkach niespecjalnie mi to przeszkadzało. Tu liczył się dla mnie w miarę smaczny zastrzyk cukru - swoją rolę Maurinus spełnił w 100%.

Do takiej przyzwoitej słodziutkiej czekolady, bardzo maślanej i mlecznej - kruszone orzechy laskowe pasowały idealnie. Widać, że również i tutaj użyto wyselekcjonowanego surowca. Orzechy były chrupiące, bez śladu stęchlizny, w zdrowy sposób twarde. Czekolada zniknęła bardzo szybko, w radosnej i beztroskiej atmosferze - w żaden sposób nie mącąc pięknych widoków. To było miłe i proste doznanie.

Powoli schodząc już ku Zawoi Składy, zamieniliśmy parę słów z góralem, który pracował w lesie z koniem, w towarzystwie dwóch psów. Był zaskoczony długością trasy, jaką tego dnia przeszliśmy. Nie było widać po nas zmęczenia - z naszych twarzy nie schodził uśmiech, cali byliśmy pełni entuzjazmu - szczęśliwi i chętni na więcej. Dużo wody i czekolady, mnóstwo pasji i miłości - to na pewno pomogło nam zrealizować zaplanowaną wędrówkę. A kolejnego dnia czekała nas równie długa trasa...

Skład: cukier, tłuszcz kakaowy, pełne mleko w proszku, miazga kakaowa, orzechy laskowe 12%, słodka serwatka w proszku, tłuszcz mleczny, lecytyna sojowa, naturalne aromaty.

Masa kakaowa min. 30%.

Masa netto: 100 g.

Wartość energetyczna w 100 g: 554 kcal.

BTW: 7/35,2/50,2