Lindt Sommerlaune Limette-Buttermilch biała limonkowo-maślankowa i ciemna

Nasz jesienny wypad w Beskid Żywiecki, z dwoma trasami trekkingowymi prowadzącymi z Korbielowa - zaplanowany był już dawno, oczekiwany jak wyprawa na koniec świata. Już tak bardzo potrzebowałam gór, tak bardzo za nimi tęskniłam. Uzależniają mnie z każdym wyjazdem coraz bardziej, moja miłość do nich nieustannie wzrasta. Wracając w czwartek wcześniej z pracy i kładąc się szybko spać, nastawiłam budzik na pięć po północy. W środku nocy krzątałam się w kuchni przygotowując dwie porcje owsianki, uderzając się przy tym głową w futrynę drzwi, aż mi się w niej ostro zakręciło. Usiadłam, myśląc, czy aby uderzenie nie jest na tyle mocne, by przeszkadzało mi w prowadzeniu auta przez ponad pięć godzin. Na szczęście obyło się nawet bez guza. Po zjedzeniu pożywnej owsianki wsiedliśmy do auta. Mój Mąż całą drogę spał, a ja dzielnie prułam do przodu, w stronę Korbielowa...

Przed naszym pensjonatem byliśmy jakoś w pół do siódmej. Otworzyła nam miła pani w szlafroku. Ja tylko przebrałam buty, zjedliśmy szybkie śniadanie, zaparzyliśmy kawę do termosu i o siódmej stawiliśmy się już na szlaku. Mgły osnuwające wszystko dookoła o świcie zaczęły powoli opadać, odsłaniając praktycznie bezchmurne niebo zwiastujące wspaniałą pogodę. Jak się później okazało - tak wymarzonej pogody nie mieliśmy jeszcze nigdy podczas jesiennego wyjazdu, a ten był naszym piątym.

 Podchodziliśmy z Korbielowa zielonym szlakiem w stronę Hali Miziowej. Wyłaniająca się spod mglistej kołderki Babia Góra robiła niesamowite wrażenie. Zresztą, Babia Góra zawsze robi wrażenie.

 



W znacznej odległości przed nami, w tym samym kierunku człapał tylko jeden turysta. Byliśmy sami. Na Hali Miziowej ostre słońce bawiło się w berka z mroźnym jeszcze powietrzem. Do schroniska nawet nie weszliśmy, napawaliśmy się widokami. Prędko obraliśmy żółty szlak, stopniowo wchodząc z piętra lasu w pasmo kosodrzewiny. Widoczność była coraz to lepsza. Na Górze Pięciu Kopców ponownie zachwyciła nas Babia Góra, doskonale widać było już także Tatry (powiększcie drugie zdjęcie poniżej). Od zdobycia Pilska byliśmy już o krok... Warto wiedzieć, że po II Wojnie Światowej wejście na Pilsko znajdujące się po stronie słowackiej było surowo zakazane - choć naszą Górę Pięciu Kopców dzieli od Pilska raptem kilka minut drogi.

Tak, po chwili byliśmy już na Pilsku, drugim po Babiej Górze najwyższym szczycie Beskidu Żywieckiego. Idący przed nami wędrowiec przysiadł gdzieś pomiędzy kamieniami wpatrując się w stronę Tatr. Oprócz nas nie było nikogo. Było praktycznie bezwietrznie, cisza świdrowała w uszach. Przejrzystość powietrza na poziomie 1557 m n.p.m. była niesamowita. W niższych partiach snuły się jeszcze zamglenia, co w zestawieniu dawało wspaniały efekt. Zresztą, co ja się będę rozpisywać - sami zobaczcie. Widać wszystko.

Po zrobieniu zdjęć usiedliśmy na kamieniach nieopodal krzyża na Pilsku, w znacznej odległości od mężczyzny, który krótko przed nami zdobył szczyt - by nie przeszkadzać mu w kontemplacji. Wyjęliśmy termos z kawą i rozpakowaliśmy czekoladę. Wybór padł na Lindta z niemieckiej limitki Sommerlaune. Biała maślankowo-limonkowa czekolada położona na warstwie czekolady deserowej (50% kakao) została niedawno opisana na blogu Kimiko. Razem idealnie wstrzeliłyśmy się w polską złotą jesień wraz z typowo letnią czekoladą. Moje Sommerlaune (miałam też drugą, truskawkową wersję) były już z nami wprawdzie na urlopie w Armenii, lecz tam nie doczekały się zjedzenia. Przyleciały z powrotem do Polski, ale i tak zadecydowałam, że ich koniec nastąpi w górach.

Wyjęłam tabliczkę ze sreberka i próbowałam zrobić zdjęcie. Ostre światłocienie wcale nie sprzyjały fotografowaniu czekolady, więc niespecjalnie upierałam się na wykonaniu rzetelnych zdjęć. Próba zrobienia zdjęcia kostek z tłem w postaci otaczającego nas krajobrazu kończyła się zaślepieniem przez słońce. Zresztą, czułam, że tracę czas, gapiąc się na taflę Lindta w tak cudnych okolicznościach przyrody. Po ładniejsze zdjęcia tej czekolady odsyłam Was do recenzji Kimiko.



 Próbowaliśmy powąchać czekoladę, choć rześkość powietrza rozbijała zapach na drobne. Nie wiem, czy to kwestia warunków, ale woń tabliczki wydawała mi się bardzo płaska. Znacznie odbiegała od tego, co spodziewałam się będąc po degustacji nadziewańców Lindta wykonanych w podobnych wariantach smakowych (a trochę ich było: Zitrone-Buttermilch, Joghurt Limette, Lime Splash, Citron Frappe, Delizia D'Agrumi).

 Posmakowanie sprawiło, iż już całkiem poważnie miałam wątpliwości, czy warunki atmosferyczne, wysiłek fizyczny i wysokość n.p.m. nie miały wpływu na odbiór tej czekolady. Po pierwsze, wydawała się zaskakująco twarda i nawet pod wpływem ciepła języka nie uzyskiwała miękkiej konsystencji. To najbardziej wiórowa i sucha biała czekolada od Lindta, jaką przyszło mi jeść.  Cieńsza warstwa deserowej czekolady stanowiąca podstawę tabliczki wcale nie ratowała sytuacji. Również wydawała się być płaska (była, lecz tak jakby jej nie było), a moc kakao nie przebijała się umiejętnie przez owocową lawinę (tak, jak na przykład stało się dzięki warstewce czekolady umieszczonej pod galaretką w zotterowskiej Blackcurrans In & Out). Zresztą, tu nawet o owocowej lawinie nie było mowy...

 

 Grająca główną rolę biała czekolada nie była ani specjalnie słodka, ani maślanie tłusta - po prostu nijaka. Skojarzenie wiór nieustannie się przewijało - tak jakby ktoś mocno wysuszył posłodzone skórki limonki i jako gładką masę wtopił je w tabliczkę. Maślankowy kwasek w niczym nie przypominał moich wcześniejszych doświadczeń z tym dodatkiem w czekoladach. Kojarzyło się to raczej z rozwodnioną starą maślanką, nieco już zepsutą, przesiąkniętą kartonem. To już Pacari 70% Raw miała w sobie więcej posmaku autentycznej maślanki, niż ten Lindt.

Nie smakowało mi to, zupełnie mi nie smakowało - mój Mąż podziela moje zdanie. Znów czułam pieprzony dysonans pomiędzy widokami, a tym, co czułam w buzi (kulminacją takiego dysonansu był paskudny Ritter Sport Haselnuss-Cookies jedzony na górze Żar). Ta czekolada nie zasłużyła na wyróżnienie wyjątkowym miejscem degustacji. A przecież mogła być orzeźwiająca, przyjemnie maślana, ujmująco słodka. To nie takiego Lindta zawsze ceniłam w puli łatwo dostępnych czekolad. Zdradzę, że na szczęście wersja śmietankowo-truskawkowa obroniła się, ale o niej dopiero za kilka dni... Tym czasem, zapominając o niemiłym doświadczeniu z limonkowo-maślankowym Lindtem, udaliśmy się dalej - w stronę Hali Rysianka.

Skład: cukier, tłuszcz kakaowy, miazga kakaowa, pełne mleko w proszku, maślanka w proszku 3%, odtłuszczone mleko w proszku, syrop glukozowy, śmietanka w proszku, koncentrat soku z limonki 0,5%, aromaty naturalne, lecytyna sojowa.

Masa kakaowa w czekoladzie ciemnej: min. 50%.

Masa netto: 100 g.

Wartość energetyczna w 100 g: 552 kcal.

BTW: 7,1/34/53