Domori Teyuna Colombia ciemna 70%

Sylwestrowy wieczór spędziliśmy w domu, popijając wino i oglądając zdjęcia z dopiero co zakończonej wyprawy w Góry Kaczawskie. Poszliśmy spać wcześnie, dokładnie tak jak rok temu w Maroko, gdy byliśmy totalnie odurzeni intensywnością Marrakeszu. 1 stycznia był dla nas dniem odpoczynku w domowych pieleszach, wcale nie ze względu na kaca (którego nie było). Za oknem sypał śnieg, a my zdawaliśmy naszym rodzicom relacje z gór. Pierwszą czekoladą, którą zjedliśmy w 2016 roku była kolumbijska 70% single-origin od Domori, stworzona z kakao Trinitario z okolic zaginionego miasta Teyuna (Ciudad Perdida).

Zotterowska tabliczka powstała wprawdzie z ziaren wyhodowanych w zupełnie innym regionie Kolumbii, jednakże zarówno Acandi jak i Teyuna leżą w bliskości Morza Karaibskiego. Ponadto, Teyuna znajduje się na obszarze gór Sierra Nevada de Santa Marta.

Domori Teyuna zdobyła srebrny medal Academy of Chocolate w 2009 roku w kategorii czekolad jednorodnych. Opinie znalezione w sieci są przede wszystkim pełne uznania dla tej czekolady (1, 2, 3, 4). Studiuję je dopiero po własnej degustacji, gdyż nie chcę się niczym sugerować. Szczególnie spodobała mi się opinia z serwisu severtypercent.com mówiąca o tym, iż Domori wyraźnie wyciągnęło całą esencję z kolumbijskiego ziarna. We włoskiej manufakturze nadano mu uroku i głębi nieznanych z wcześniej degustowanych przez recenzenta kolumbijskich czekolad. Choć moje kolumbijskie doświadczenia to dopiero dwie tabliczki poczułam, że gość może mieć świętą rację... Przekonałam się bowiem nieraz, że Franzoni to zawodowy wyciskacz kakaowej esencji.

Choć odcień brązu wydawał się tu nieco inny (głębszy i ciemniejszy) niż u Zottera, cechował się również pewnym chłodem. Tafla Domori była jak zwykle idealnie gładka i błyszcząca, jakby wypolerowana. Czekolada łamała się z głośnym i wyraźnym trzaskiem ukazując teksturę wnętrza która nie sugeruje pełnej gładkości.

Zapach Teyuny zupełnie nas zniewolił. Ukazał zupełnie inne nuty niż Zotter Colombia 75%, a na dodatek były one potwornie wyraziste. Od razu rzuciła się na nas olbrzymia paloność. Paloność dobrej kawy, wysokiej jakości drewna, mocno skarmelizowanych orzechów. Woń całkowicie wypełnia nozdrza, rozlewa w nich pełny i lejący się zapach. Prócz paloności wyczuwamy bowiem słodycz - niczym w oblanych miodem orzechach nerkowca. Nie jest to miód tak oczywisty jak w Pacari, ale na etapie wąchania domyślamy się, że wiele będzie miał do powiedzenia także w sferze smaku.

Po umieszczeniu w ustach czekolada rozpościera w nich specyficzne błotko. Błotko, choć jednocześnie nie rozpuszcza się ona z niebywałą łatwością. Po prostu wydaje się być bardzo pełna w ustach i rzeczywiście smakowo jest kontynuacją zapachu. Nad całą kompozycją króluje miodowo-karmelowy obłok, przełamany kwaskowatą palonością. Konsystencja jaka zostaje w naszej buzi jest odrobinę ziarnista, jakbyśmy rozdrobnili na pył skorupy podpalonych orzechów. Jednoczesne oblanie ich miodem mimo wszystko stwarza iluzję soczystej gęstwiny.

Co jakiś czas czujemy się, jakbyśmy przegryzali ziarna kawy, pełne ziemistych akcentów. Wyraźna podpalano-miodowa słodycz rzeczywiście mocno kojarzy się z orzechami nerkowca. Jeśli chodzi o owoce, to przychodzą one na myśl dopiero po tej całej kawalkadzie orzechów, kawy, ziemi, drewna, karmelu i miodu. Owocowość w tej czekoladzie to przede wszystkim truskawkowy dżem, słodycz galaretki z soczystych brzoskwiń i mango. 

Pod koniec, cały czas w nawiązaniu do drzewności, pojawia się coś na kształt kokosa, co na dodatek ozdobione jest pikantnością. Odrobina cynamonowej pikanterii w finiszu, wraz z niesłabnącym lejącym się palonym karmelem - dają nam obraz idealnego czekoladowego sosu, jakiego nie powstydziłaby się najwykwintniejsza restauracja. Ściąganie w tej czekoladzie to tylko lekkie świerzbienie języka jak po zjedzeniu dobrze doprawionej potrawy.

Kolumbia w interpretacji Domori wydaje się być od Zottera o wiele pełniejsza, a także przyjemniejsza i bardziej przystępna. Rzeczywiście jest tu więcej głębi i esencji. Teyuna w kwestii nut smakowych jest jednak zupełnie odmienna od Acandi. W eterycznej Acandi mamy głównie owoce i cytrusy, a tutaj... o wiele więcej czegoś innego. Obie kolumbijskie tabliczki okazały się być jednak równie konsekwentne i niezmienne w wiodących nutach smakowych, bez nagłych skoków w bok i zwrotów akcji. Obie, choć tak odmienne, cechują się wspaniałą łaskawością kakao. Mój Mąż bezapelacyjnie stwierdził, że z porównywanego duetu bardziej zasmakował mu Zotter, bowiem charakteryzujące go nuty smakowe mocniej pasowały mu do kolumbijskiego pochodzenia. Były one dla niego bardziej dzikie, niczym południoamerykańska dżungla. Moje serce pozostaje rozdarte, choć szala przechyla się w stronę esencjonalnego Domori.

Skład:: masa kakaowa, cukier trzcinowy.

Masa kakaowa min. 70%.

Masa netto: 50 g.

Wartość energetyczna w 100 g: 561,5 kcal

BTW: 10/38,5/39,5