Ritter Sport Buttermilch-Zitrone biała jogurtowa z nadzieniem cytrynowo-maślankowym

 Buttermilch-Zitrone to ostatnia czekolada z tegorocznej letniej kolekcji Ritter Sport, jakiej było nam dane wypróbować. Mam bardzo miłe wspomnienia z maślankowo-cytrusowym wariantem smakowym w białej czekoladzie, w wszystko to za sprawą Lindta. Mam na myśli dwie tabliczki, a mianowicie Lime Splash oraz Zitrone-Buttermilch. Obie bardzo mi smakowały, stąd wiem, iż kwaskowato-orzeźwiające nuty bardzo dobrze komponują się z białą czekoladą. Z tego powodu, dziś opisywanego Rittera obawiałam się mniej, niż Eiscafe oraz Erdbeer-Minze. Choć z drugiej strony, sam fakt wykonania czekolady przez Ritter Sport budził we mnie małe wątpliwości... Wszak ostatnio częściej się zrażałam i miałam tą myśl w głowie nawet pomimo faktu, że Eiscafe i Erdbeer-Minze wyszły nie najgorzej.

Białe ritterowe szaleństwo rozpakowaliśmy już w Erywaniu, w naszym pokoju - kiedy pewnego popołudnia naszła nas ochota na coś słodkiego. Czekolada nie wyglądała źle, choć wiedziałam, że kilka razy się nadtopiła. Zdjęcie wyszło fatalnie, ale miałam problem z złapaniem ostrości w telefonie, a nie chciałam się bawić godzinę nad zrobieniem fotki na bloga. Mąż by mnie zabił, w końcu chciał już spróbować czekolady. Przyłożona do nosa pachniała całkiem przyjemnie, kwaskowato-słodko-mlecznie. Cytrusowa nuta odrobinę kojarzyła się z płynem do mycia naczyń, ale nie była to sugestia w pełni odrzucająca i dominująca nad tym, co wydawało się miłe dla nosa.

Wprawdzie na zdjęciu nie jest to wyraźnie widoczne, ale nadzienie nie bardzo odróżnia się barwą od samej białej czekolady. I to i to jest żółtawo-kremowe, zaś nadzienie w swej konsystencji balansuje pomiędzy zbitością, a mazistością. Koniec końców, konsystencja wnętrza oceniam pozytywnie - nie była ani zbyt ordynarna, ani za nadto ślisko-margarynowa. Cóż, jakoś Ritter musi zawładnąć plasującym się na drugim miejscu w składzie tłuszczem palmowym - tak, aby całość nie przypominała aromatyzowanej kostki margaryny...

Sama biała czekolada jest bardzo słodka, lecz nie trąci taniością z kilometra. Wprawdzie nawet Lindtowi nie dorasta do pięt, a co dopiero innym lepszym producentom - ale nie bez kozery miło wspominam ritterowe Weisse Cocos i White Whole Hazelnut. Może to dziwne, ale wolę je od niejednej mlecznej nadziewanej Ritter Sport. Mleczna słodycz podnosi poziom cukru we krwi bardzo skutecznie, a połowa tabliczki na łebka to zdecydowane maksimum. Próba zjedzenia 100 g naraz przez jedną osobę niechybnie skończyłaby się totalnym zamuleniem. Wtedy rzeczywiście mogłoby się zrobić niedobrze.

 Nadzienie przyjemnie rozpuszcza się w ustach i odejmuje nieco całości ze słodkości. Ma w sobie wiele rześkich, kwaśnych nut, przypominających jogurtowo-cytrynowe lody. Konsystencja nie przeszkadza, pasuje do gładkiej białej czekolady. Dzięki maślankowości nadzienie rzeczywiście kojarzy się lindtowską Zitrone-Buttermilch, ale mimo wszystko Ritter jest od niej bardziej ordynarny. Wszystko to ze względu na cytrynę, która już w zapachu wzbudzała małe podejrzenia. Po kilku kostkach odnosimy wrażenie, że do głosu dochodzi pewna sztuczność. Irytujący element, przez którego nigdy nie lubiłam wafelków z cytrynowym kremem.

Podsumowując, czekolada nie została spieprzona, ale szału też nie zrobiła. Zresztą, ja po Ritterze już nie oczekuję szału. Dla mnie ważne, że tabliczka okazała się być zjadliwa. Koniec końców, cała letnia seria Rittera taka jest. W porównaniu do moich ostatnich doświadczeń - jest naprawdę dobrze. W górach te smaki sprawdziły się nieźle, choć przy leniwej weekendowej kawie nie chciałabym się nimi rozkoszować. Nadmierne skupianie się nad każdą kostką mogłoby w końcu przynieść rozczarowanie. Tymczasem otrzymałam trzy cukrowe kopy w oryginalnych i poprawnie jak na Rittera wykonanych smakach. Oby tak dalej.

Poniedziałkowy poranek po powrocie z Gór Gegamskich przywitał nas w Erywaniu deszczową pogodą. Z tego względu, pozmienialiśmy nieco plan wypraw i wsiedliśmy do samochodu Serzha celem zrealizowania planu wtorkowego. Czekała nas dość długa droga autem, podczas to której na szczęście zaczęło się rozpogadzać. Jechaliśmy drogą w stronę granicy z Iranem, mijając coraz to kolejne pasma górskie. Cały ogrom szczytów, po których nikt nie chodzi, które nawet nie mają nazw... 

Dojechaliśmy do słynnego monastyru Khor Virap, położonego u stóp Araratu. W słoneczną pogodę roztacza się z niego boski widok na Ararat, który jest tutaj na wyciągnięcie ręki. Tamtego dnia chmury odsłoniły przed nami jedynie szczyt Małego Araratu. Niestety, to wyciągnięcie ręki jest tylko złudzeniem... Ararat znajduje się tuż za przebiegającą nieopodal granicą z Turcją, która jest całkowicie zamknięta i pilnie strzeżona. Wyobrażam sobie, jak wielki musi to być ból dla Ormian - mieć swoją świętą górą, symbol państwa - tuż za zamkniętą granicą. Zaraz po rzezi Ormian jest to dla nich bodaj największe historyczne cierpienie. Wracając o samego Khor Virap, poczytajcie o tym, jak wielkie znaczenie ma to miejsce dla ormiańskiego Kościoła. Tak, zlazłam do lochu, w którym kilkanaście lat więziony był Grzegorz Iluminator, brrr...

Kolejnym punktem do odwiedzenia tego dnia był trzynastowieczny monastyr Noravank (zdjęcia powyżej i poniżej). Nad wejściem do niego widnieją płaskorzeźby postaci o mongolskich twarzach - wszystko po to, by podczas najazdu Mongołów budowla nie została zburzona. Jak widać podziałało i do dziś możemy podziwiać ten przepiękny monastyr położony osiem kilometrów w głąb niesamowitego kanionu. W jednej z jaskiń leżących w tym kanionie znaleziono najstarszy but świata, liczący sobie 5500 lat. Widzieliśmy go w muzeum w Erywaniu.

 

Po odwiedzeniu dwóch monastyrów udaliśmy się do wioski Areni, w której praktycznie wszyscy mieszkańcy trudnią się produkcją wina z rosnącej tutaj odmiany winorośli i nie tylko... W ofercie kilku winiarni znajdowały się zaskakująco dobre wina owocowe, w tym genialne wino z owoców granatu. My na degustację win zatrzymaliśmy się w małej winiarni położonej na uboczu, gdzie różnymi winami częstowała nas prześliczna Ormianka. Do dziś kręci mi się w głowie, gdy wspomnę boski zapach roztaczający się w piwniczkach pełnych beczek z winem...

Skład: cukier, tłuszcz palmowy, tłuszcz kakaowy, dekstroza, maślanka w proszku 8%, pełne mleko w proszku, jogurt w proszku z odtłuszczonego mleka 6%, maltodekstryna, koncentrat soku cytrynowego 8%, lecytyna sojowa, naturalny aromat cytrynowy i inne naturalne aromaty.

Masa netto: 100 g.

Wartość energetyczna w 100 g: 585 kcal.

BTW: 7,7/39/51