Maurinus Alpenrahm mleczna

Pierwszy post w lipcu dedykuję na rozluźnienie atmosfery wszystkim tym, którzy są spragnieni recenzji prostych mlecznych czekolad na moim blogu. Kolejne wpisy w tym miesiącu będą w dużej mierze zdominowane przez ciemne tabliczki single-origin, więc napawajcie się tą chwilą! ;) Inna kwestia - niestety będę musiała powrócić do publikowania postów co trzy dni...

Do degustacji czekolad Maurinus podeszłam trochę na odwrót, niż logika by wskazywała. Mając do dyspozycji wersję czystą oraz z dodatkami, lepiej byłoby sięgnąć najpierw po tą pierwszą. Ja jednak układałam nasze czekoladowe menu w górach według zupełnie innych zasad, toteż czysta mleczna Maurinus została skonsumowana dzień po koleżance z dodatkiem orzechów laskowych. 

W poprzednim wpisie obiecałam dalszą relację z wyprawy z soboty 6 czerwca, tak więc należy się z tego wywiązać (co zresztą sprawi mi nieukrywaną radość). Napawając się boskimi widokami z Hali Krupowej, podążaliśmy dalej czerwonym szlakiem, wchodząc w coraz to bardziej zarośniętą strefę (ale nadal słabo chroniącą przed palącym słońcem - czapka z daszkiem i krem z filtrem 50 to obowiązkowy zestaw na taką wędrówkę!). 

Mijaliśmy szczyty Urwanicy, Naroża i Soski, aż w końcu doszliśmy do Przełęczy Malinowe. Zasiedliśmy w pobliżu znajdującego się tam obelisku ku pamięci partyzantów II Wojny Światowej i rozmyślaliśmy nad dalszym przebiegiem wyprawy. Czy kontynuować wędrówkę czerwonym szlakiem? Nim doszlibyśmy do Bystrej, a stamtąd można by było próbować złapać stopa, który dowiózł by nas do Przełęczy Zubrzyckiej. Stamtąd moglibyśmy podejść niebieskim szlakiem na Policę, zdobywając po drodze Czyrniec.

Zdecydowaliśmy się jednak po prostu polegać na naszych nogach, bez zdawania się na łaskę innych. Skierowaliśmy swoje kroki na szlak niebieski, dzięki któremu prędko znaleźliśmy się na Polanie Malinowe. Na niej znajduje się mauzoleum partyzantów oraz kapliczka Matki Boskiej AK-owskiej. Dalej niebieski szlak wiódł płytkim wąwozikiem, od czasu do czasu ukazując piękne widoki - ale generalnie był mocno zalesiony. Niespodzianką było spotkanie samotnej góralskiej chatki w środku lasu, gdzie mieszkała staruszka z psem. To mało uczęszczany szlak, więc starsza pani zapewne rzadko widzi innych ludzi. U samego zejścia do Sidziny rozpościerały się przed nami rozległe piękne widoki w stronę Gorców. 

Mijając w Sidzinie Skansen oraz Dom Wczasów Dziecięcych, obraliśmy szlak zielony. Prowadził on przez Kordelkę z powrotem pod schronisko PTTK Na Hali Krupowej. Podczas tego fragmentu wędrówki mój Ukochany złapał mały kryzys, ale butelka coli i lody zakupione później przeze mnie w schronisku naładowały go energią (a co się nastałam spocona w kolejce w dusznym schronisku, to moje...). Dobrze, że szlak przez Kordelkę był zacieniony, bo upał stał się naprawdę nieznośny.

Obraliśmy szlak powrotny, ponownie przez Złotą Grapę i Policę. Z Cylu Hali Śmietanowej nie schodziliśmy jednak na Mosorny Groń, lecz szliśmy dalej czerwonym szlakiem - przez Główniak i Syhlec do Przełęczy Krowiarki. Stamtąd planowaliśmy zejść do auta do Zawoi Podryzowane, co zajęłoby nam jeszcze z półtorej godziny. Na Przełęczy Krowiarki najpierw zasiedliśmy więc do czekolady, a następnie zadzwoniłam do naszej gospodyni z ostrzeżeniem, że wrócimy późno na obiadokolację. Słysząc, ile przeszliśmy i ile mamy jeszcze do kwatery wysłała po nas męża autem - nie mieliśmy nic do gadania ;). A w Zawoi Składach czekał już na nas ciepły obiad, który zjedliśmy ze smakiem pomimo tego, że chwilę wcześniej wciągnęliśmy tabliczkę czekolady na pół ;).

Wybaczcie brak sensownego zdjęcia czekolady, ale nie miałam specjalnie ochoty urządzać tabliczce sesji zdjęciowej w momencie, gdy w bardzo prymitywny sposób byłam żądna cukru ;). Hah, to była dokładnie ta sama ławeczka, przy której dzień wcześniej otworzyliśmy Tai Tau 72%. Jak widzicie, Maurinus dzielnie zniosła upał w moim plecaku i nadgniotła się tylko w jednym miejscu, nie przeistaczając w płynną maź.

Nie wspominałam o tym wcześniej, ale dwie opisywane przeze mnie tabliczki Maurinus można nabyć w marketach Aldi. Sama tego nie wiedziałam, bowiem w Aldi byłam chyba raz w życiu. Ich producentem jest niemiecka fabryka czekolady Waldbaur.

Nie wiem, czy Was zawiodę, czy też nie - ale po tak długim wstępie opis samej czekolady będzie naprawdę znikomy. Raz, że zjedliśmy ją z prędkością światła, a dwa, że naprawdę nie ma się tu nad czym rozwodzić. Czekolada była prosta do bólu. Mocno słodka i mocno mleczna. Kakao na szczęście choć troszkę było czuć. Gładko rozpuszczała się w ustach, przyjemnie zasładzając. Mleczna czekolada o dobry poziom lepsza od zwykłej Milki, aczkolwiek nadal utrzymana w podobnej konwencji. W tych warunkach degustacji bardzo mi to pasowało. Poza tym, nie było tu ani śladu jakichś starych posmaków - czuć, że produkt został wykonany nie z byle jakich składników.

Dużo pozytywów pomimo przeciętności - gdy przyszłaby mi ochota na siermiężnie zwyczajną mleczną czekoladę, z chęcią wybrałabym właśnie tą. Mleczna Maurinus to przyjemny zastrzyk słodyczy, bez konieczności rozwodzenia się nad smakowymi niuansami. Czysta beztroska. Ah, beztroska... Coś, co mimowolnie będzie mi przypominało o górach, gdzie liczy się tylko wędrówka.

Skład: cukier, tłuszcz kakaowy, pełne mleko w proszku, miazga kakaowa, słodka serwatka w proszku, tłuszcz mleczny, lecytyna sojowa, naturalne aromaty.

Masa kakaowa min. 30%.

Masa netto: 100 g.

Wartość energetyczna w 100 g: 538 kcal.

BTW: 6,3/31,4/55,7