Zotter Hazelnut Nougat mleczny nugat z orzechów laskowych

Po wędrówce wyspą Łopieni podjechaliśmy autem na drugą stronę miejscowości Tymbark, zbliżając się tym samym do kolejnych szczytów Beskidu Wyspowego. Jak się po chwili okazało, szlak wiodący na Zęzów, a dalej na Kostrzę - jest o wiele rzadziej uczęszczany niż ten na Łopień (tutaj orientacyjny schemat naszej trasy z 26 maja). Po zdobyciu oznakowanego szczytu Zęzów (tabliczka ustawiona na nim była dla nas miłym zaskoczeniem) trafiliśmy do opuszczonej osady, w której to zielony szlak zupełnie niespodziewanie uciekał w dół w las. Nim zeszliśmy do położonej w dolinie wsi, z której to, już po wyjściu z lasu, rozpościerał się piękny widok na nasz cel - wyspę Kostrzę 730 m n.p.m. Prowadzi na nią również szlak z wsi Jodłownik, jednak nie mieliśmy jak zrobić pętli, aby przejść ten fragment.

Zeszliśmy do wioski położonej pomiędzy Zęzowem a Kostrzą. Tu oznakowanie szlaku było kiepskie, na szczęście roztaczająca się dookoła przestrzeń bez problemu pozwalała nam obrać prawidłową drogę w stronę szczytu. Ułożyliśmy się na trawie urządzając sobie mały piknik. Spotkaliśmy kobietę spacerującą po łące z wnuczką. Wymieniliśmy kilka zdań. Niewyobrażalne było dla mnie to, iż kobieta pytała, co takiego znajduje się na Kostrzy. Mówiła, iż mieszka tu od zawsze, ale nigdy nie była na szczycie. A przecież to tak nieduża górka... Wspominała, iż kiedyś jako młoda dziewczyna próbowała podejść tam z koleżanką, ale w połowie drogi zawróciły. Opowiadała, że wszędzie jeździ samochodem, w ogóle nie ma kondycji na wędrówki. Uważała też, że jest na nie za stara... Czy ja muszę to komentować?

Podejście na Kostrzę było niesamowicie malownicze i obdarzyło nas bardziej sielskimi widokami niż szlak na Łopień. Zapewne wrażenia spod Kostrzy podsycała przepiękna pogoda, która od wędrówki na Łopień zdecydowanie się poprawiła.

W końcu weszliśmy z las, skąd już tylko maszerowało się wprost na górę. Ah ten Beskid Wyspowy i jego przewyższenia... Mała górka, ale podejście na nią może dać w kość. Szczyt Kostrzy jest zalesiony, jednak ów las posiada wiele prześwitów. Dzięki temu, mogliśmy podziwiać wcześniej zdobyty Łopień. Z Kostrzy ukazała nam się również szczytowa kopuła Mogielicy - wystająca z nad Łopieni. Na szczycie Kostrzy nie byliśmy sami - jakaś para z boku paliła ognisko. Słońce cudnie oświetlało kostrzański las, tworząc niesamowitą aurę. Tu, na Kostrzy, znajduje się kilka pomników przyrody, takich jak stary buk, ogromna jodła, oraz stanowiska rzadkiej paproci o nazwie języcznik zwyczajny. Na terenie Kostrzy utworzony został rezerwat. W związku z charakterystyczną sylwetką Kostrzy, na jej temat krąży wiele legend np. o zapadnięciu się dawnego grodziska wraz z częścią góry.

Na szczycie Kostrzy znajdowały się ławki i stolik, więc w tych pięknych okolicznościach przyrody postanowiliśmy pokontemplować kolejną czekoladę.

Wybór padł na zgrabne maleństwo z zotterowskiej serii Nougsus. Chciałabym spróbować wszystkich tabliczek z tej kolekcji (łączącej mleczną czekoladę z różnorakimi nugatami), przede wszystkim dlatego, że po prostu kocham orzechy. Pierwsze doświadczenia z Nougsusami zafundowały mi skrajne wrażenia. Nougsus migdałowy był dla mnie wielkim zawodem, zaś sezamowy bardzo przypadł mi do gustu. Jak będzie w przypadku nugatowego klasyka - wariantu z orzechami laskowymi?

Co bez dwóch zdań trzeba przyznać - Hazelnut Nougat jest tabliczką niezwykle urodziwą i bardzo fotogeniczną. Nieco ciemniejsza niż nugat sezamowy, o mocniej wysyconej barwie - cudnie prezentuje się z wygrawerowanym wzorem szachownicy i charakterystycznym podziałem na kostki (niczym klawisze pianina). Po podzieleniu na części ukazuje wnętrze, które zdaje się być wręcz czekoladowo miąższyste, wypełnione drobinkami orzechowej kruszonki. Choć były to kawałki mniejsze niż w jedzonej tego samego dnia Valrhona Noir Caraibe Hazelnuts (tak, 26 maja zdecydowanie można ogłosić dniem czekolad z orzechami laskowymi), laskowy Nougsus wydał mi się bardziej urokliwy, po prostu śliczny. W tym wypadku rzeczywiście małe jest piękne!

Nougsus wyglądał uroczo, lecz pachniał już nieco podejrzanie. Nie zrozumcie mnie źle - był to aromat upajający, mocno orzechowy - ale wręcz syropowy, sugerujący sporą dawkę słodyczy. Skojarzył mi się z gęstym syropem orzechowym do deserów, na szczęście tutaj wykonanym na bazie autentycznych orzechów laskowych. Smak potwierdził moje przypuszczenia.

Czekolada jest mięciutka, łatwo rozpuszcza się w ustach. Ponadto, rzeczywiście sprawia wrażenie miąższystej - tak, jakby w środek wtopiono niezbyt gładkie masło z orzechów laskowych, tłuściutkie, wykonane w domu. Jej konsystencja jest naprawdę wspaniała - roztacza w ustach mleczny film z subtelnym kakaowym akcentem. Uderza nas też całą mocą wyrazistych orzechów laskowych, a ich drobinki umieszczone w tym całym gładko-miąższowym zamieszaniu są niczym chrupkie eksplozje smaku. Nadal jednak, tak jak w zapachu, nasz Nougsus to przede wszystkim orzechowy syrop. Zotter autentycznie przesadził tutaj z poziomem słodyczy, nad czym bardzo ubolewam.

A mogło być tak pięknie... Wystarczy, iż przypomnę sobie boską Labooko Hazelnut z duetu Hazelnut & Almond, a już wiem, że Hazelnut Nougat mógł wypaść zdecydowanie lepiej. Przypuszczam, że wystarczyło by oszczędzić nieco cukru, choć tak naprawdę rozkład BTW nie wskazuje w tej tabliczce na jakieś wielkie przecukrzenie (cukru mamy tu tyle samo, co tłuszczu). Nie mniej jednak, jak dla mnie orzechowiec z Labooko prezentował się o niebo lepiej (nawet jedzony był bliżej nieba, niż jest Kostrza... :)). Ponadto, w Hazelnut Nougat w niewielkim stopniu wyczuwalne są przyprawy, przez co cukier naprawdę dominuje w kompozycji, niczym nie przełamany. Tym samym, póki co w przygodzie z kolekcją Nogsus wygrywa dla mnie wariant sezamowy.


Spojrzenie na Kostrzę podczas powrotu do Tymbarku. Urocze, ciekawskie krowy napotykaliśmy często podczas tej wędrówki.

Powrót do Tymbarku z Kostrzy uskuteczniliśmy tylko częściowo tą samą drogą - na przełęczy pomiędzy Stronią a Zęzowem wybraliśmy ścieżkę bezpośrednio w dół, bez ponownego wchodzenia na Zęzów. Kostrza napełniła mnie spokojem, to na niej wreszcie uzyskałam energię po ciężkiej nocnej podróży i niemrawej jeszcze kondycji na Łopieniu... A dopiero kolejny dzień miał być prawdziwym wyzwaniem!


A oto Łopień - wyspa zdobyta rankiem tego samego dnia.


Opuszczone osiedle na przełęczy między Zęzowem a Stronią.

Skład: surowy cukier trzcinowy, orzechy laskowe 29%, miazga kakaowa, tłuszcz kakaowy, pełne mleko w proszku, lecytyna sojowa, pełen cukier trzcinowy, sól, wanilia, cynamon.

Masa netto: 50 g.

Wartość energetyczna w 100 g: 617 kcal.

BTW: 8,5/43/43