Valrhona Lait Jivara Pecan mleczna 40% z orzechami pekan

Z cudnej Mogielicy rozpoczęliśmy zejście niebieskim szlakiem do wsi Jurków. Serce radowało się na myśl, iż na kolejny dzień również planowaliśmy wejście na Mogielicę, ale od innej strony. Tymczasem, prędko traciliśmy wysokość i już wkrótce masywna sylwetka Mogielicy znajdowała się tuż za nami, a my maszerowaliśmy szosą biegnącą przez Jurków, szukając zejścia na szlak prowadzący na Ćwilin. Tak, Ćwilin - drugi co do wysokości szczyt Beskidu Wyspowego - zdobyty już raz podczas tegorocznej Wielkanocy w mgle i śniegu - tym razem miał zaoferować nam piękne widoki. Wyszliśmy ze wsi na drogę wiodącą wśród łąk - kopuła Ćwilina wydawała się być na wyciągnięcie ręki. Nim jednak weszliśmy w las rozpoczynając właściwe podejście, znów z pomocą przyszły nam drewniane bale - czas na trzecie już śniadanie tego dnia.

Oto nasz Ćwilin!

Podejście na Ćwilin ciągnęło się nam w nieskończoność. Cóż, wszak dopiero wytraciliśmy ponad pół kilometra wysokości (Jurków leży na 530 m n.p.m., zaś Mogielica ma 1171 n.p.m.), a teraz znów trzeba było je osiągnąć, podchodząc na Ćwilin liczący 1071 m n.p.m. Oddychaliśmy jednak pełnymi piersiami i osobiście pragnęłam, aby ta wędrówka trwała jak najdłużej. I tak nie mogłam się nią nasycić!

W końcu wyszliśmy z lasu na rozległą polanę szczytową Ćwilina. Aż wierzyć się nie chciało, że w marcu nie było stąd widać nic! Spójrzcie tylko na zdjęcia w tym wpisie... To ten sam Ćwilin! Jakże wielka była moja satysfakcja, że po tylu kilometrach wędrówki rozpostarła się przede mną taka przestrzeń, w marcu całkowicie ograniczona gęstą mleczną mgłą.

Choć było już po 17:30, a my mieliśmy przed sobą dwie i pół godziny zejścia do Mszany Dolnej, wiedzieliśmy, że należy celebrować tą chwilę. Ułożyliśmy się na ćwilińskiej trawie, z centralnym widokiem na trasę, którą przemierzaliśmy tego samego dnia rano. Trzecia tego dnia czekolada wyfrunęła z plecaka wprost w nasze ręce.

Relaks na Ćwilinie dodatkowo osłodzić na miała Valrhona Lait Jivara Pecan, czyli mleczna czekolada spod skrzydeł prestiżowej francuskiej manufaktury, wzbogacona o kruszone orzechy pekan. O ile się nie mylę, Jivara została wykonana na bazie indonezyjskiego kakao, którego znajdziemy tutaj 40%. W kabale imię Jivara oznacza idealistyczną i wrażliwą naturę człowieka, pełną chęci do udoskonalania swego życia pod względem kulturowym. Tabliczkę kupiłam w lutym na lotnisku w Madrycie, w zestawie z innymi Valrhonami z dodatkami.

Valrhona Lait Jivara Pecan zaciekawiła mnie przede wszystkim dzięki obecności orzechów pekan, tak rzadko spotykanych w czekoladach. Generalnie nieczęsto można je spotkać w naszych sklepach, a jeśli już, to w horrendalnych cenach. Po samej czekoladzie wiele się nie spodziewałam. Dobrze pamiętałam niezbyt pochlebne recenzje wersji bez dodatków, opublikowane przez Czoko i Kimiko. W ich opinii czysta Jivara jest nijaka, mało wyrazista. W zasadzie zastrzeżenia może budzić już sam skład - ziarna kakao mamy w nim dopiero na piątym miejscu - za tłuszczem kakaowym, pełnym mlekiem w proszku, cukrem i karmelizowanymi orzechami pekan. To pozwala przypuszczać, że czekolada będzie przede wszystkim maślano-mlecznie-słodka, a dopiero potem wyłoni się bogactwo ziaren kakao. O ile w ogóle pozostałe składniki na to pozwolą...

Tabliczka jest jasna i żywo brązowa. Od spodu przebijają liczne drobinki orzechów pekan. Gdy podzielimy ją na kostki zauważamy, iż posiadają one bardzo charakterystyczny kolor. One są złotawe! Dosłownie, jakby ktoś zatopił złoto w mlecznej czekoladzie. To wyglądało naprawdę smakowicie. Zapach jednak uświadomił nam, że owszem, może będzie smacznie, ale na pewno bardzo prosto. Mleczna słodycz z lekkim orzechowym poniuchem, nic ponadto. Bogactwa kakao nie można się tu było doszukać.

Czekolada bardzo dobrze rozpuszcza się w ustach. Jest słodziutka i mleczna. Ma w sobie troszkę zbożowych, lekko palonych nut - ale nie wiem, na ile płyną one z ziaren kakao, a na ile z dodatku ekstraktu ze słodu jęczmiennego (po co on? kolejny dziwny składnik po maśle z Caraibe Hazelnuts). Cukier występuje w składzie kilka razy, nie ma się co dziwić, iż słodycz jest intensywna (ale nadal prym wiedzie mleczność). Obłoczek wanilii unosi się nad tą słodyczą, wieńcząc kompozycję błogą i beztroską, lecz pozbawioną jakiejkolwiek górnolotności. Z takiej czekolady ucieszyłby się każdy dzieciak. Nie ma w niej nic, nad czym można by było się dłużej skupić. A szkoda, bo Valrhona to nie jest pierwsza lepsza marka.

Orzechy pekan? Oczywiście, wolałabym jakby znalazły się tutaj większe ich kawałki. Było by wspaniale! Tak rzadko można się nacieszyć owymi smakowitymi orzechami. Szczerze powiedziawszy, one tutaj przepadały. Ciężko by mi było zidentyfikować, że to akurat pekany. Owszem, ich obecność dała dużo czekoladzie, bez nich byłoby naprawdę... słabo. Słabo, bo zbyt pospolicie. Tu ich chrupkość, i siłą rzeczy - orzechowość - wprowadza choćby odrobinę urozmaicenia. Nie jest to jednak nic wyrazistego. Ponadto, ich skarmelizowanie, jeszcze bardziej nasila słodycz kompozycji.

Dobrze, że wybrałam Valrhona Lait Jivara Pecan do degustacji w takich, a nie innych warunkach. Gdziekolwiek indziej prawdopodobnie zjechałabym ją od góry do dołu. Jest prosta do bólu. Valrhona namieszała tu moim zdaniem z proporcjami zastosowanych składników. Więcej ziaren kakao!!! Tu uzyskaliśmy słodką bagienkowatą przyjemność, ale nie za tą cenę, nie w wykonaniu tej marki... Jako dosładzacz na górskim szlaku Jivara wypadła nienagannie, natomiast w domowym zaciszu nie potrafiłabym się nią rozkoszować. W porównaniu do innych mlecznych czekolad wysokiej klasy, ta jest po prostu słabiutka.

Po chwili błogiego relaksu podążyliśmy dalej żółtym szlakiem w stronę szczytu Czarny Dział. Część drogi prowadziła przez las, jednak w większości nadal mogliśmy rozkoszować się wspaniałymi widokami. Gdy z Czarnego Działu spojrzałam za siebie i ujrzałam całą naszą trasę z tego dnia, wraz z majaczącą daleko w tle Mogielicą - aż nie chciało mi się wierzyć, że to wszystko było nasze!

Słońce wyraźnie chyliło się ku zachodowi, a mi pośród łąk zagubiliśmy gdzieś oznaczenia żółtego szlaku. Żadna to strata! Dzięki temu, zupełnie przypadkowo zdobyliśmy kolejne wzniesienie - Grunwald 513 m n.p.m. ze znajdującym się u wierzchołka krzyżem. Z Grunwaldu zeszliśmy już bezpośrednio do Mszany Dolnej, mając w nogach niemal 40 km (jeszcze raz dla przypomnienia schemat naszej trasy). To był cudowny dzień i chyba nasz najdłuższy kilometraż jaki dotąd zrobiliśmy w jeden dzień w górach. Ponadto, zrobiliśmy niemal 2 km przewyższeń.

Skład: tłuszcz kakaowy, pełne mleko w proszku, cukier, karmelizowane orzechy pekan 15% (orzechy pekan, cukier), ziarna kakao, cukier brązowy, ekstrakt z wanilii, lecytyna sojowa, ekstrakt słodu jęczmiennego.

Masa kakaowa min. 40%.

Masa netto: 85 g.