Domori Arriba Hacienda Victoria Ecuador ciemna 70%

Po porównaniu kolumbijskich czekolad od Zottera i Domori, czas na kolejne takie zestawienie. Tym razem przenosimy się do Ekwadoru, w którym to rządzi Arriba Nacional - lokalna odmiana Forastero słynąca z niezwykłego bogactwa aromatów. W kolumbijskim duecie każda z czekolad pochodziła z innego rejonu kraju - w przypadku ekwadorskiej pary również mamy do czynienia z różnymi regionami. Ziarno Arriba interpretowane przez Domori pochodzi z plantacji Hacienda Victoria położonej półtora godziny drogi od największego ekwadorskiego miasta - Guayaquil. Plantacja posiada piękną stronę internetową, na której to przybliżona została jej historia i idea. 

Ziarna Arriba wykorzystane do stworzenia dziś opisywanej czekolady idealnie wpisują się w koncepcję Giancluca Franzoni dotyczącą pieczołowitej kultywacji konkretnych szczepów kakao. Kakao z Hacienda Victoria to czysta genetycznie Arriba. W rejonie Guayaquil właśnie to kakao naturalnie rosło od wielu tysięcy lat. W ramach rozwoju cywilizacji lasy tropikalne zaczęły się kurczyć, ale Hacienda Victoria jest dziś z namaszczeniem pielęgnowanym, przywróconym do życia, wręcz świętym miejscem. Miejscem, gdzie na nowo rodzi się pierwotny "owoc bogów".

Za Sekretami Czekolady: Arriba z Guayaquil to "silne, ciężkie, mocne uderzenie czarnej porzeczki i śliwek". W sieci ekwadorska Domori również jest przede wszystkim opisywana jako ta z cięższych - ziemisto-palona, pełna ciemnych owoców, oleiście orzechowa (1, 2, 3, 4). Wprawdzie kwiatowość również przewija się w powyższych recenzjach, ale i tak czy siak wydają się one sprzeczne z opisem Arriba Hacienda Victoria umieszczonym przez producenta na odwrocie opakowania. "Ekstremalna elegancja" - ok, jestem skłonna się zgodzić. "Delikatne nuty białych kwiatów" - hmm... W trakcie osobistej degustacji mi do głowy przychodziły tylko ciężki jaśminowy olejek i pogrzebowe kalie. Ok, są to białe kwiaty, ale czy rzeczywiście tak delikatne? Stop, zacznijmy od początku.

Wyjęta z jak zawsze eleganckiego opakowania tabliczka wydaje się być wyjątkowo szorstka i surowa jak na Domori. To nie jest gładka i idealnie wypolerowana wręcz tafla, jaką znamy z poprzednich degustacji. Ponadto, jej barwa jest naprawdę mocno ciemna, jakby przydymiona i osmolona - niestety zdjęcia ani trochę tego faktu nie oddały.

Warto zaznaczyć, że gdy tylko uchyliłam sreberko, od razu dopadł mnie z niesamowitą siłą bardzo esencjonalny kwiatowy aromat, który momentalnie skojarzył mi się z... wieńcem pogrzebowym wykonanym z miąższystych kalii. Nie był to zapach niezwykle bogaty, ale za to naprawdę mocny, bombardujący. Do głosu dochodziła tu również kawa, czy raczej syrop z niej, smolisty do granic możliwości. Iluzja słodyczy unosząca się w powietrzu przywodziła na myśl syrop z melasy. Nos został osaczony przez lepką i gęstą kompozycję, bardzo mroczną i tajemniczą.

Czekolada okazuje się być zaskakująco twarda. Po przegryzieniu rozlewa w ustach gęste, bardzo gęste błoto, a w zasadzie ścieli się niczym mokra glina. Jest bardzo zwarta - wcale nie rozpuszcza się w ustach z niebywałą łatwością, ale za to zalepia tak szczelnie, że aż wchodzi między zęby.

Identyfikujemy orzechy, ale nie do końca oczywiste - przyćmione ogromem asfaltu i smoły. Nie jest ani mocno owocowo, ani mocno kwaśnie - całość sprawia wrażenie słodkawego gęstego syropu, z kwaśno-gorzkim posmakiem. Rozpoznawalne nuty smakowe: czarne porzeczki, esencjonalne bryły świeżo mielonej kawy, mandarynkowy olejek, melasa, duszne kwiaty, orzechowy syrop - zlewają się w jedno. Nie pojawiają się raz za razem, lecz tworzą jedność.

W tej czekoladzie nie ma przeciwstawnych nut - wszystko ciągnie nas w mroczną głębię, jedną drogą. To ściągające w dół bagno. Mimo wszystko, praktycznie nie ma tu cierpkiego ściągania. Ewentualna goryczka wydaje się być tylko iluzją po przeładowaniu kubków smakowych ziemisto-oleistą kwaśnością.

Jedząc Arriba Hacienda Victoria miałam perfidne wrażenie wyciskania kropelka po kropelce gęstej esencji z ekwadorskiego kakao, aż do przesady, aż po sam kraniec. Nie jest to jednak uczucie przytłaczające, bowiem nie ma tu żadnych przeszkadzających smaków - wszystko jest słodkawe, mocniej kwiatowe i orzechowe niż owocowe. Podczas rozpuszczania się w ustach ta oleisto-ziemista esencja jest niczym zalepiający wszystkie zakamarki dym piętrzący się przy podłodze. Dopiero na końcu, gdy czekolada już swobodnie rozścieli się na podniebieniu - dym lekko unosi się ku górze kwiatowym akcentem.

Przez skompresowanie smaków Arriba Hacienda Victoria nie bucha bogactwem. Jest mocna, wyrazista, bardzo konsekwentna. Przy tym wszystkim jest stonowana, bowiem kryje w sobie dziwaczną delikatność. Wynika ona z tego, iż przy konsumpcji tej czekolady nie doznajemy ani odrobiny szorstkości. To jest niczym... olejek z kakao.

Uff, uff... Przyznam, że bardzo ciężko mi się opisywało tą urokliwą czekoladę. Ta jej esencjonalność i skompresowanie smaków skupiło moją uwagę bardziej na konsystencji, niż na samych aromatach. Ponadto, naprawdę trudno mi było wrócić wspomnieniami do tej Domori, skoro w tyle głowy wciąż krzyczał do mnie jedzony dzień wcześniej ekwadorski Zotter. Zotter, którego recenzja pojawi się już pojutrze i myślę, że dopiero wraz z jej publikacją opis Domori Arriba Hacienda Victoria będzie pełniejszy.

PS Domori szukajcie w sklepie Sekretów Czekolady.

Skład: masa kakaowa, cukier trzcinowy.

Masa kakaowa min. 70%.

Masa netto: 50 g.

Wartość energetyczna w 100 g: 551,5 kcal.

BTW: 11/36,5/40,5